Veiyil

  தினமும் நாள் இப்படிதான் போய்க்கொண்டிருக்கிறது. இன்றோடு நான்கு மாதங்கள் முடிந்து விட்டன.  ‘ ச்சே.. இண்டைக்காவது தைரியமா போய் கதைக்கனும்.. ‘  என்று நினைத்துக் கொண்டே ஸ்கூட்டியை கிளப்பினாள் லீனா.   கோவிலுக்கு வந்து சுவாமியை கும்பிட்டுவிட்டு, அவனைத் தேடி கண்களை அலைய விட்டாள். அவனைக் காணவில்லை. ஏமாற்றமாக இருந்தது. கோவில் தூண் ஒன்றிற்கு பக்கத்தில் உட்கார்ந்தாள்.    நான்கு மாதங்களுக்கு முன் இதேபோல் ஒரு நாளில்தான் அவனை முதன்முதலில் சந்தித்தாள் லீனா. அந்த அலுவலகத்தில் வேலை கிடைத்து முதல் நாள் வேலைக்கு போகும் போதுதான் அலுவலகத்திற்கு பக்கத்தில் இருந்த கோவிலைக் கண்டாள். சரி போய் பிள்ளையாரை பார்த்து ஆசிர்வாதம் பெற்றுக்கொண்டே போய்விடலாம் என்று போனாள்.   குழாயில் காலைக் கழுவிக்கொண்டு திரும்பும் போது எதிரில் வந்தவனோடு மோதப் பார்த்து சுதாகரித்து நின்றுவிட்டாள். ஆனால் அவன் கண்களின் ஈர்ப்பில் விழுந்தே விட்டாள். முகத்துக்கு மாஸ்க் அணித்திருந்தான். நேர்த்தியாக உடை அணிந்திருந்தான். ஒரு கனம் அவன் கண்களின் ஈர்ப்பு அவளை நிலைகுலையத்தான் செய்தது. அவனோ சற்றுவிலகி நடந்து குழாயடி...

  சத்த பிரமிட்டு | என்ற மாயக் கோட்டையின் நிழலில் , ~ ஒற்றை வாழ்வின் சிறை | யின் இருண்ட சுவர்களுக்குள் , நேற்றைய சுமைகளாலும் நாளைய பயங்களாலும் சிதைக்கப்பட்ட நிகழ்காலத்தில் நமது பயணம் தொடங்கியது . அந்தப் பயணத்தின் தொடக்கத்தில் , நாம் அடிமைகளாக இருந்தோம் - நேரத்திற்கும் , சமூகத்திற்கும் , மரண பயத்திற்கும் அடிமைகளாக . பின்னர் , ~ புலியின் பாதை | என்ற ரகசிய வழியில் அடியெடுத்து வைத்தோம் . ~ இன்றிரவு நீ இறப்பாய் | என்ற மந்திரம் , நம்மைப் பீடித்திருந்த பயத்தின் பிடியைத் தளர்த்தியது ; ஒவ்வொரு இரவையும் ஒரு புனித மரணமாகவும் , ஒவ்வொரு விடியலையும் ஒரு புதிய பிரபஞ்சத்தின் பிறப்பாகவும் வாழும் கலையைக் கற்றுக்கொடுத்தது . ~ விடியலின் பெருவெடிப்பும் |, ~ மாலையின் பெருங்குடுக்கமும் | அந்த முடிவற்ற பிரபஞ்ச சுழற்சியின் இரு முகங்களாக , நம் அன்றாட வாழ்வின் தாளமாக மாறின . ~ நிமிட வாழ்க்கை வாழ்தல் | என்ற உன்னதப் பயிற்சியின் மூலம் , இந்தப் பிறப்பு - இறப்பு நடனத்தை ஒவ்வொரு கணத்திற்கும் , ஒவ்வொரு மூச்சிற்கும் கொண்டு வந்து , காலத்தின் நேர்...